Wiplala is een van de toverachtigste personages van Annie M.G. Schmidt. Op een dag duikt hij plots op in het saaie leventje van de familie Blom: "Een heel gek mannetje, met borstelige haartjes, boze oogjes, een zwart broekje, een klein bettel-dresje en een wollen sjaaltje om zijn halsje." Hij is géén kaboutertje, zegt hij verontwaardigd, hij is een wiplala. Zo veegt Schmidt meteen de sprookjesclichés van tafel. Wiplala is een klein kereltje dat kan toveren, 'tinkelen' noemt hij dat. Helaas kan hij dat niet zo goed, wat tal van komische en spannende avonturen oplevert. Op die manier is Wiplala een typisch Schmidt-personage dat door zijn onconventionele gedrag de duffe burgermaatschappij op stelten zet. Die wereld wordt bewoond door brave huisvaders, deftige, ouderwetse dames en de lieve, goeie ouwe dokter Vink. Zelfs de 'bijzonder onaardige' man Rikus Rel is eigenlijk maar een laffe kruimeldief die de orde niet kan verstoren. Wiplala werd in 1958 Kinderboek van het jaar en vijf jaar later vervolgd door Wiplala weer. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Eerst apart, toen samen, en nu weer apart uitgegeven fantasieverhaal over het piepkleine mannetje Wiplala, die de kunst van het 'tinkelen' (toveren) te pas en te onpas beoefent, waardoor hij het moederloze gezin Blom in benarde en doldwaze situaties brengt. De uitstekende tekst en leuke illustraties zijn nog steeds hetzelfde. Ondanks het feit dat het boek al in 1957 is uitgegeven (en toen werd bekroond als 'het beste kinderboek van het jaar') zal het kinderen nog steeds erg aanspreken omdat het met veel vaart en humor is geschreven. Duidelijke, silhouetachtige tekeningetjes verlevendigen het geheel. Een 'must' om voor te lezen vanaf 5 jaar, zelf lezen vanaf ca. 8 jaar. Gebonden editie in pocketformaat.

De geleerde schrijver Meneer Blom houdt van rust, om te kunnen werken aan zijn boek over de politieke spanningen in de middeleeuwen. Hij maant zijn zoon Johannes en dochter Nella Della dan ook aan hem niet te storen. Wanneer Nella Della klaagt hoe saai hun leven is, wordt ze op haar wenken bediend: de kat is plots versteend. Dit blijkt het werk te zijn van Wiplala, een mannetje van niet meer dan tien centimeter, dat geen kabouter wil genoemd worden en dat kan tinkelen, zijn woord voor toveren. Nu ja, zo goed tinkelen kan hij eigenlijk niet, daarom is hij ook door de andere Wiplala’s verdreven. Na de kat, verandert Wiplala de lokale dichter in een standbeeld, waardoor deze plots de beroemdheid krijgt waar hij al zijn hele armoedige leven van droomt. Om de familie Blom uit de penarie te helpen wanneer ze op restaurant de rekening niet kunnen betalen, tinkelt Wiplala hen even klein als hijzelf. Zo starten hun omzwervingen langs het paleis op de Dam, een winkel, een ziekenhuisbed, het huis van twee oude dames, tot Wiplala zich eindelijk herinnert hoe hij hen hun gewone gestalte kan teruggeven.
Het verhaal is onderhoudend, fantasierijk, grappig. Met een lichte kritische noot voor de voorlezende volwassene, zoals in het geval van de dichter die pas erkenning krijgt wanneer er een standbeeld van hem opduikt en hij zelf verdwenen blijkt.
De uitgave is een simpele paperback, zonder illustraties, met als cover een niet bepaald aantrekkelijke foto uit de film.
Verberg tekst