Er zijn prentenboeken, zo zegt de uitgever, "die behouden moeten blijven om hun charme en oorspronkelijkheid. Ze verdienen een vaste plek op iedere (kinder)boekenplank". Klassieke prentenboeken dus en Het huisje dat verhuisde is er een van. De oorspronkelijke Amerikaanse uitgave verscheen al in 1942, de Nederlandse vertaling in 1973. Als het verhaal aanvangt, staat een gloednieuw huisje in een paradijslijke omgeving. De stad is ver, slechts kenbaar aan een lichte gloed tegen de nachtelijke hemel. Het leven richt zich naar de regelmaat van de seizoenen. Maar de tijd staat niet stil, de stad komt dichterbij, een autoweg verjaagt de rust, de bebouwing rukt op. Het huisje raakt in de verdrukking, raakt ingeklemd tussen hoge gebouwen en raakt in verval. Wat ooit een landelijke idylle was, is nu een drukke, gejaagde samenleving geworden met lawaaierig verkeer van auto's trams en metro. Tot een achter-achterkleindochter van de bouwer van het huisje langs loopt en uit sentimentele overweging besluit het te laten verplaatsen naar het platteland. Naar net zo'n plek als waar het ooit heeft gestaan. Alles is weer als vroeger: "De maan kwam op. De lente was in het land en alles was stil en vredig".

Voor de volwassen lezer van nu, die in de loop van de jaren de verloedering van de open ruimte meemaakte, heeft het boek een hoog nostalgiegehalte. Voor de kinderen van nu krijgt het verhaal iets van een sprookje. Immers de gebeurtenissen worden verteld vanuit het gezichtspunt van het huisje en dat biedt de mogelijkheid tot indentificatie: het verlangen naar wat achter de horizon ligt, de aanvankelijke verwondering, het gemis. Dat zal voor ieder kind weer anders liggen. Ik moet denken aan het antwoord dat een meisje, een stadskind, gaf op de vraag hoe ze het vond om met de klas een paar dagen bij bos en hei te logeren. Ze vond het wel leuk maar thuis in de flat beviel het haar eigenlijk beter, vooral als de vaders in hun auto terugkwamen van het werk.

De illustraties ademen de sfeer van de vroege jaren '40 van de vorige eeuw, het duidelijkst te merken aan de vervoersmiddelen. Het kleurgebruik in de illustraties doet vermoeden dat de sympathie van de schrijfster uitgaat naar het landelijke gedeelte van het verhaal: heldere, frisse kleuren voor de landelijke, somberder kleuren voor de stedelijke situatie. Misschien slaat mijn fantasie een beetje op hol maar de laatste illustraties van het huisje in de stad deden me denken aan de film 'Metropolis' van Fritz Lang. Ook de tekst van het verhaal leest heel plezierig en is zelfs enigszins poëtisch. Jammer dat de voornaamwoordelijke aanduiding van het huisje niet consequent is. Let ook eens op de schutbladen, die laten in de vorm van een soort tijdbalk de voortschrijdende mobiliteit zien. [Herman Kakebeeke] Hide text

Een huisje, ooit gebouwd op het platteland, ziet de stad steeds meer uitbreiden. In het begin is het nieuwsgierig naar al die lichten, maar als het later volledig ingebouwd is tussen metro's, trams en flats, mist het de zon, maan, vogels etc. en voelt het zich erg verdrietig. Vanuit het perspectief van het huisje wordt verteld wat de gevolgen zijn van de voortschrijdende technische ontwikkelingen en de verstedelijking, waarin geen ruimte meer is voor de natuur en waar iedereen haast schijnt te hebben. Sfeervol verhaal met veel herhalingselementen zowel in de tekst als in de illustraties, waarin het huisje altijd een centrale plaats inneemt. De illustraties werken met kleur om de sfeer aan te geven (de stad heeft grauw/grijze gebouwen, het platteland is kleurrijk); er is veel op te zien en ze passen perfect bij het verhaal. Een klassieker met geschiedkundige waarde voor de kinderen van nu waarvan velen zich een tijd zonder trams, metro's etc. niet kunnen voorstellen. Herdruk in de reeks 'Lemniscaat Kroonjuweel'* met een linnen rug. Vanaf ca. 5 jaar. Hide text