Dankzij deze grijze massa met 3 ogen en een muil vol scherpe tanden, is hij zo oud kunnen worden. Het beest kan immers alles uitbraken wat Perigrinus wil, zo ook zijn jaarlijks toverdrankje waardoor hij 21 jaar jong kan blijven. In ruil geeft hij het beest te eten wat hij wil, ook wanneer het beest plots benieuwd wordt naar de smaak van een kind.
De zoektocht naar een geschikt maal eindigt in het weeshuis van mevrouw Nachtkaars waar Peregrinus het meest hatelijke en verachtelijke kind, Bethany, dat niemand ooit zal missen, kan adopteren. Maar zoals in elk goed verhaal, evolueert de relatie tussen de twee en zal het niet eenvoudig worden om Bethany zomaar in de muil van het monster te gooien.
Erg hilarisch
Niet meteen een boek waar ik zelf naar zou grijpen, maar ik was geprikkeld door enkele recensies en de inhoudstafel, waar elke hoofdstuk met “de” begint (de Bethany). Het boek kreeg op het etiket een spookje van de griezelverhalen, maar ik vond het vooral erg hilarisch. De snelle humor, de absurde situaties en het taalgebruik, deden me soms aan de Britse humor van Monty Python en Blackadder denken.
Met vervolgen die De wraak van het beest en De terugkeer van het beest heten, weet je dat je een open einde mag verwachten. Maar dat is in dit geval helemaal niet erg, integendeel.
Vind het boek in de catalogus
Naar recensies van bibmedewerkers